Prolog

Eliza. Zwykła, 14-sto letnia dziewczyna. Jednak coś ją wyróżnia.. Eliza od dziecka choruje na młodzieńcze idiopatyczne zapalenie stawów. Choroba powinna ustąpić już niedługo, za rok lub dwa, ale od kilku lat nic się nie polepszyło, a ona powoli traci nadzieję. Pomimo jej młodego wieku jest bardzo dojrzała. Życie nigdy jej nie oszczędzało. Od drugiego roku życia ciągle jeździ do lekarzy w całym kraju, przechodzi wiele badań. Jej jedynym wsparciem jest przyjaciółka Sylwia. Znają się od przedszkola, pomimo, że Eliza poszła tam dopiero mając 5 lat, ponieważ wcześniej nie pozwalała na to szybko zaostrzająca się choroba. Teraz obydwie chodzą do 1 klasy gimnazjum, wszystkie przerwy przesiadują na ławce przy oknie, rozmawiając i zwierzając się sobie. Jeśli chodzi o szkołę i klasę - tu Eli też nie ma łatwo. W nauce nie idzie jej najlepiej, a na korytarzu słyszy wiele przezwisk, typu 'inwalida' czy 'kaleka'. Eliza ma 2 letnią siostrę, Olę, która jest naprawdę przesłodka. Wszyscy ją uwielbiają, łącznie z Elizą. Ola, mimo tego, że jest taka malutka, oraz Sylwia, to jedyne osoby, które potrafią rozweselić Eli.

Dziewczyna wydaje się być szczęśliwa, radosna. Zawsze chodzi uśmiechnięta. Jednak w środku już dawno coś w niej pękło. Każdy problem pozostawia w jej psychice kolejną, małą rankę. Po prostu nie daje już sobie rady. Wieczory są dla niej najgorsze.. Spędza je sama w swoim pokoju, płacząc z bezsilności.

Eliza jest po prostu małą dziewczynką, która musiała za szybko dorosnąć.

Ale mało kto potrafi to zrozumieć.